The Broken Circle Breakdown vertelt het liefdesverhaal van Elize en Didier. Het leven lijkt wel een sprookje. Het koppel woont op het Vlaamse platteland in een pittoreske boerderij. Didier speelt met zijn vrienden in een bandje en Elize werkt in een tattooshop, waar ze haar creativiteit kan uiten. Ze krijgen een prachtig dochtertje waar ze beide trots op zijn, Maybelle. Het leven lacht het verliefde stel toe, maar dan slaat het noodlot toe. Bij hun dochtertje Maybelle wordt leukemie geconstateerd en ze overlijdt aan de gevolgen van deze ziekte. Elize en Didier moeten dit verlies verwerken. Hierdoor komt hun relatie behoorlijk onder druk te staan.

De twee hoofdpersonages zijn nogal verschillend van karakter en verwerken daarom het verlies ieder op een eigen manier. De kijker wordt al vrij snel geconfronteerd met de dramatiek in de film, want de tweede scène speelt zich af in het ziekenhuis. Elize en Didier zitten rondom het bed van hun zieke dochter. Het is voor de kijker snel duidelijk dat deze film het nodige drama bevat. Didier is een romanticus, die bijvoorbeeld vol passie kan vertellen over de onbegrensde mogelijkheden die Amerika biedt: "Mensen bouwen daar een nieuw leven op, het is een land waren dromen werkelijkheid worden." Daarnaast is hij een overtuigd realist en atheïst die zijn idealen niet verloochend. Vanwege deze overtuiging heeft hij het soms moeilijk om mee te gaan in de kinderlijke fantasiewereld van zijn dochtertje. Zijn romantiek botst volledig met zijn idealen als president Bush op televisie verkondigd dat stamcellenonderzoek in Amerika moreel onverantwoord is en in strijd met het geloof. Vanuit religieus oogpunt wordt verder onderzoek tegengehouden. Waren deze onderzoeken verder gevorderd geweest, dan had dit de overlevingskans van hun dochtertje verhoogd. Didier heeft moeite met de wereld waarin hij leeft en barst tijdens een optreden in woede uit. Elize wordt op haar beurt meer en meer afgeschrikt door de opvattingen en de woedebuien van Didier. Zij rouwt  op een gelovigere manier. Ze richt thuis een altaar in en draagt altijd een religieus kruisje bij zich. Ze vindt troost in de gedachte dat haar 'Maybelleke' een ster of een vogel is geworden. Didier vindt deze vorm van verwerking onrealistisch, maar Elize vindt dat ze recht heeft op een eigen manier van verwerken. De twee groeien door de verschillende vormen van rouwen uit elkaar. Uiteindelijk vertrekt Elize en even lijkt het er op dat ze met haar leven opnieuw wil beginnen. Ze laat de tatoeage van haar geliefde weghalen en verandert haar voornaam in Alabama. Elize kan echter het verleden niet achter zich laten en ze slaagt er niet in om opnieuw te beginnen. Ze besluit zelfmoord te plegen met de achterliggende gedachte om weer verenigd te worden met haar dochtertje. Het noodlot van haar dochtertje wordt haar fataal.

Didier is daarentegen een realist en wil verder. "Maybelle is dood meiske en wij moeten verder,'" zegt hij tegen Elize. Dit is een harde, realistische manier om het verlies te verwerken. Elize kan door haar manier van rouwen niet over het verlies heen komen. Ze blijft vastzitten in haar gelovig rouwproces en uiteindelijk wordt haar dit fataal. Hoe moeilijk het ook is, het leven gaat door en je zult toch verder moeten. Een rouwproces is heel persoonlijk en vandaar dat ik het moeilijk oordelen vind over wat de juiste manier is. De tegengestelde karakters verklaren de keuzes van rouwen. Tijdens de film lijkt het of de personen zelf niet inzien dat ze nogal verschillend zijn. Het gevolg daarvan is dat ze niet met elkaar praten over deze verschillen. Wellicht had dit ervoor gezorgd dat Elize en Didier niet uit elkaar groeiden en meer troost bij elkaar vonden. De bleugrassmuziek is een terugkerend fenomeen in de film. Het geeft het verhaal een Amerikaanse sfeertje en de muziekstijl past goed bij de romantische Vlaamse cowboy die Didier wil zijn. Ook zijn geliefde komt tijdens de film het bandje versterken, de romantiek is compleet. De muziek zorgt voor steun tijdens moeilijke momenten en fleurt de mooie momenten op. De regisseur werkt met verschillen in belichting om een passende sfeer te creëren. Tijdens de aangename momenten is het filmdecor lichter van kleur dan bij moeilijke momenten. Het verhaal doet realistisch aan, want de thema's liefde en verlies zijn alledaags. In de laatste scène verlaat de geest van Elize haar lichaam en bekijkt het verdiet van Didier, dit ondermijnt een krachtig einde. Het berust mijns inziens te veel op het bovennatuurlijke en dat is niet gepast in dit rauwe, realistische drama. De film is een afwisseling van drama en romantiek. Het thema verlies, de verschillende karakters en de bleugrassmuziek maken deze film geschikt voor een breed publiek. Een universele film die toch autenthiek aandoet en terecht genomineerd is voor een Oscar.